Երազս

Երազումս մի ագռավ,

Դառավ Էպոսի պառավ,

Ասավ.

- Քո տուն ավիրի

Մհերին մի խանգարի:

Ասի.

- Տունս ավեր ի,

Հետն էլ աշխարն ի ավեր:

Ի՞նչ ես Նանի շառ անում,

Թե Մհեր եմ խանգարում:

Չէ՞ որ Մհեր ասեր ի,

Որ դուս կգա քարայրից,

Երբ աշխարքը ավիրվի,

Ինչից հետո էլ շինվի,

Էնժամ հրամանք կլնի,

Որ քարայրից դուրս էլնի:

Հիմա աշխար ավեր ի,

Ես լէ նրան շինարար,

Որ կարենամ Մհերի

Դուս գալուն դառնամ հնար:

Ասավ.

- Քիչ էլ համբերի,

Դեռ սկիզբն է ավերի,

Չէս տենու՞մ որ դեռ մարդիկ,

Մեղավոր ին ու խարդախ:

Ինչի՞ ես դու քեզ տանջում,

Որ նրանք դառնան անկախ:

Նրանք իրենք են կախել,

Իրենց՝ իրենց մեղքերից,

Ու վաղուց են սովորել,

Ուտել օտար ձեռքերից:

Նենց որ էլ մի խանգարի,

Որ աշխարը ավիրի

Այսպես խոսեց այդ Նանին

Ու նորից դառավ Ագռավ,

Մինչև միտքը հասկացա,

Թևին տվեց ու թռավ:

Հ.գ. Հասկացա Նանի միտքը:

Էլ «բարև»ի հեղափոխությանը չեմ խանգարելու:

Դեռ չի եկել շինելու ժամը ու ավիրվելու շատ բան կա:

(գրելուս օրն ու ժամանակը՝ քիչ առաջ :) )